گم شده ام، در بی کرانه هستی، اما هستیم را حاصلی نیست
راه درازی بود، خسته ام، اما نه از راه که از بیهوده بودنش
افسوس که جاده یک طرفه است، راه بازگشتی نیست
گمان می کردم راه را می شناسم، گمان باطلی بود اما
چمدانم از هم گسیخته است،‌ طاقت این همه بار را نداشت
آینه ام همیشه همراهم بود، اینبار به تلنگری خرد شد و در هم شکست
همسفرانم اشباحی بیش نبودند، رفتند و به تاریکی شب پیوستند
در خواب ساربان کاروان بودم من، بیدار که شدم کاروان رفته بود ...
حالا بیدارم من، مسافری گم شده با باری در هم شکسته
نه راهی، نه راه پیمایی، نه حتی آینه ای که من را ببینم، اگر چیزی از من باقی مانده باشد ...
 

     کسی آمد که حرف عشقو با ما زد !
     دل ترسوی ما هم دل به دریا زد !
     به یک دریای طوفانی دل ما رفته مهمانی ...
     چه دوره ساحلش از دور پیدا نیست ...
     یه عمری راهه و در قدرت ما نیست ...
     باید پارو نزد وا داد ! باید دل رو به دریا داد !
     خودش می بردت هر جا دلش خواست ...
     به هر جا برد بدون ساحل همونجاست ...
     به امیدی که ساحل داره این دریا !
     به امیدی که آروم میشه تا فردا !
     به امیدی که این دریا فقط شاه ماهی داره !
     به عشقی که نمی بینی شباشو بی ستاره !
     دل ما رفته مهمانی به یک دریای طوفانی ...
     باید پارو نزد وا داد ! باید دل رو به دریا داد ! 
     خودش می بردت هر جا دلش خواست ...
      به هر جا برد بدون ساحل همونجاست ...

مهربانم، ای خوب

یاد قلبت باشد یک نفر هست که اینجا

بین آدمهایی که همه سرد و غریبند با تو

تک و تنها، به تو می اندیشد

و کمی

دلش از دوری تو دلگیر است

مهربانم ای خوب

یاد قلبت باشد، یک نفر هست که چشمش

به رهت دوخته ، بر درمانده

و شب و روز دعایش این است

زیر این سقف بلند، هر کجا هستی، به سلامت باشی

و دلت همواره، محو شادی و تبسم باشد

مهربانم ای خوب

یاد قلبت باشد، یک نفر هست که دنیایش را

همه هستی و رویایش را

به شکوفایی احساس تو پیوند زده

و دلش می خواهد لحظه ها را با تو به خدا بسپارد

مهربانم ای خوب

یک نفر هست که با تو

تک و تنها با تو

پر اندیشه و شعر است و شعور

پراحساس و خیال است و سرور

مهربانم این بار یاد قلبت باشد

یک نفر هست که با تو به خداوند جهان نزدیک است

و به یادت هر صبح گونه سبز اقاقی ها را

از ته قلب و دلش می بوسد

و دعا می کند این بار که تو

با دلی سبز و پر از آرامش، راهی خانه خورشید شوی

و پر از عاطفه و عشق و امید

به شب معجزه و آبی فردا برسی .
 

از همان ابتدا دروغ گفتند!

مگر نگفتند که "من" و "تو" ، "ما" می شویم؟!

پس چرا حالا "من" این قدر تنهاست!

از کی "تو" اینقدر سنگ دل شد؟!...

اصلا این "او" را که بازی داد؟!...

که آمد و "تو" را با خود برد و شدید "ما"!

می بینی

قصه ی عشقمان!

فریب
 زندگی شاید همین باشد
یک فریب ساده و کوچک
آن هم از دست عزیزی که برایت هیچ کس جز او گرامی نیست بی گمان باید همین باشد
آه می فهمی چه می گویم؟؟؟؟؟؟

گوش کن ...آوای سکوت جاودانی ام را..
سکوتم شنیدنی ست .
نه دلی را هوایی می کند ... نه می آزارد .
با سمفوني سکوتم ...
نه خشمی بر می انگیزد...
نه اشکی می تپد ..
گوش کن ... سکوتم جاودانی ست .
تا واژه هایم ... کسی را به اوج استهزاء نبرند .
و حس پیغمبر گونه ام ....
کسی را به شمایل شیطان ؛ شبیه نسازد .
سکوتم را بشنو
تهی از واژه است ...
تهی از حس افلا کی .....
و سرشار از آرامش برای دیگران

کاش ای تنها امید زندگی

می توانستم فراموشت کنم

یا شبی در اتش سوزان دل

چون مهیب سینه خاموشت کنم

کاش احساس نیاز دیدنت

چون وجودت از وجودم دور بود

کاش هرگز نمیدیدم تورا

کاش ان شب هر دو چشمم کور بود

 

دو تا دست داشتم دو تا دیگه هم قرض کردم که بغلت کنم اما تو دوتا پا داشتی دو تای دیگه هم قرض کرده بودی 

مجال

بی رحمانه اندک بود و

واقعه

سخت

نامنتظر ...

امشب گريه ميكنم .گريه ميكنم برا تو براي خودم براي تموم اونايي كه خواستن گريه كنن نتونستن. برا ي تمام اون چيزي كه خواستي ونبودم خواستم وبودي. امشب گريه ميكنم به وسعت دريا به وسعت بيشه به وسعت دل عاشق.براي تو...براي تو....و به پاس احترام تمام تحقيرهايي كه از ديگران شنيدم وهنوز شكست نخوردم

طلسم رو بايد بشکنيم ما هم بشيم مثل همه
                                 حالا که بي وفاييه ما بي وفاتر از همه

هيچکسي غير از خود ما به داد ما نميرسه
                              عاشقيا رو هم ديديم به هوس يه بار بسه

عاشقي تو دوره ما والا سرو ته نداره
                              چيز به اين بي ارزشي چه چه و به به نداره

کوير خشک دلمون ديگه زده هزار ترک
                          غم ديگه بسه نازنين هرکي نموندش به درک

توی یک کنج اتاق

 منم و یک قاب عکس

منم و دنیایی از خاطره ها توی این کنج اتاق

منم و یک فنجون خالی چای

منم و یک حبه قند گوشه ء فنجون فال

 منم و یک برگ خشکیده توی دفتر عشق

 منم ویک قطره اشک خشکیده روی فرش اتاق

 توی کنج این اتاق بی کسی

منم و یک دنیا از خاطره ها

منم و یک جای خالی تو اتاق

 منم و یک دل تنها و غریب

توی یک شهر پر از تنهایی

 دل من هرجا باشه بازم بی اون تنها شده

 دل من غصه نخور تو هم یه روز شاد میشی

 دل من غصه نخور

خداوندا آمده ام حس ات کنم

      خداوندا می خواهم برای همه ء داده ها و نداده هایت

 بوسه بارانت کنم

خداوندا کمکم کن تا اینگونه بودن را باور کنم

یاریم کن تا حس کنم تو را و همه ء رندگی را

می خواهم بدون اسارت دوستت بدارم،

با آزادی کنارت باشم،

بدون اصرار تو را بخواهم،

با احساس گناه ترکت نکنم، با سرزنش از تو انتقاد نکنم و با تحقیر به تو کمک نکنم،

و اگر تو نیز با من چنین باشی، یکدیگر را غنی خواهیم کرد.

بعضي وقت ها در همه چيز كم مي آورم .كم مي آورم .
حتي در نفس كشيدن . در زندگي كردن . دستي بيخ گلويم نشسته بود و نمي گذاشت نفس بكشم
يك دست هم آمده قلبم را گرفته نمي گذارد بتپد . نمي گذارد . قاصدك ! آن ديگر دست من نيست . باور كن دست من نيست . در لحظه ها ذوب شده ام و با آن ها از بين مي روم بي آن كه زندگي كرده باشم . بي آن كه زندگي كرده باشم .
اين كه دارد مي گذرد پس چيست ؟ زندگي من است يا فقط لحظه هاي بي من …………
نفس نمي توانم بكشم ، دستي قلبم را در مشتش گرفته و فشار مي دهد ‚‌ يك كوه خستگي و واماندگي روي شانه هايم است و ذوب شده در لحظه ها از بين مي روم …… مي ميرم …
چرا كسي حواسش نيست . من دارم مي ميرم

تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من کرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان مي دهد آزارم
و من انديشه کنان غرق در اين پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سيب نداشت

بزرگترین افــســوس آدمی آن است که حس میکند میخواهد اما نمیتواند...
و به یاد می آورد زمانی را که می توانست اما ....
نــخــواســت

تو را دوست دارم به سینه ام سوگند
به اشکهای دل به کینه ام سوگند
تو را مانند دریا دوست دارم
چو عطر پاک گلها دوست دارم
منم چون ماهی افتاده در خاک
تو را مانند دریا دوست دارم
بخند ای غنچۀ گلزار هستی
که من خندیدنت را دوست دارم
به باغ خاطرم ای لالۀ سرخ
ترا تنها و تنها دوست دارم
 

اما هیچکس اونو مثل من دوست نداشت

تقصیر من چی بود وقتی تو پر زدی

رفتی و با نگات خنجر به من زدی

.... 

________________________________

این روزها
سهم من از قاصدک ها
تنها فقط
دیدن و رقصیدنشان در
باد
است
چرا دیگر برایم از تو
خبر نمی آورند؟!!!

پیام شعر تنهایی سکوت است
تو تنها باش و من تنهای تنها
که دارم وقت تنهایی سخن ها

نگاه عاشقم تا آسمانهاست
مرا تا عرش اعلا نردبان هاست

نماز خلوتم را صد قنوت است
کلام شعر تنهایی سکوت است

گاهی شعر سراغم را می گیرد
گاهی هوای تو
تفاوتی نمی کند
هر دو ختم می شود
به دلتنگی من !!! 

 

سخته یکی همیشه پیشت باشه ولی هیچ وقت نتونی حسش کنی

سخته بگه همیشه باهاتم اما هنوز هیچی نشده جا بزنه و بره

سخته بگه دوستت دارم اما دلش پیش غریبه ها باشه

سخته توی کاراش . حرکاتش . حرفاش و ... عشق باشه اما دلش پره نفرت دروغ و دورویی

سخته تا میایی به بودنش عادت کنی به هر دلیلی بذاره بره

سخته زندگیت باشه و تو براش تجربه

سخته در حالی که حتی به تو فکرم نمی کنه تنها دلیل زندگیت باشه

سخته بخواد یه دفعه بره

سخته بعد از کلی عشق بازی یه شبه بدون هیچ دلیلی بگه حالم ازت به هم می خوره

سخته عاشقش باشی اما براش مهم نباشه
 

دلت سراغی از من میگیره"؟"
تو که میگفتی رو رفاقــــــــت با تو حساب کنم!

سفـــــــره ی دل و پیش تو تمامـــاً وا کنــــم!

بودی کـــــــنارم دلـــم قرص بــود یکــــــی و دارم!



شــــــــده بودی دلگــــــرمی شبــــــهای تارم...

یادتــــــه تنـــــــــها تــــــو بودی دار و نـــدارم؟

میــــگفتی: من واســـــــت با هــــمــــــــــه فرق دارم!

از عشـــــــــق و حــــــــس و حالـــــــــی کـه نســـبت به مـــــن داشــــــتی...

حـــــــالا دیگــــــــه چـی مونده؟

دوری؟

فاصـــــــــــــــــــــــــــله




یه حس پس گرفته!!


بعد یـــــــــه عـــــــــــــــــــــــــــــــمر رفـــــاقـــــت

دوســـــــتی و هـــــــمدردی و صـــــــداقـــــــت

دیدی جــــــــــدا شـدی از مـــــــــــــن چــــــــه راحـــــــت!؟

حــــــــالا بــــــــگو بدونـــــــــــم:

خــــــــدایی تــو ایـــن مـــــدت

اصـــــــلاً بـــــــــودی بــه یــــــــــــــــــادم؟!

بـــــــودی تو حــــــس و حــــــالم؟!

فقــــــــــط می خــــــوام بدونـــــــــــم:

"اون دلـــــــــــــت ســــــراغ از دل تنگم می گیــــــــــره؟؟؟؟؟؟

مـــــیدونم قـــــــلبــــــت یــه جــــای دیــــــگه گـــــــیره!!!"

نشسته بودم رو نیم‌کتِ پارک، کلاغ‌ها را می‌شمردم تا بیاید. سنگ می‌انداختم بهشان. می‌پریدند، دورتر می‌نشستند. کمی بعد دوباره برمی‌گشتند، جلوم رژه می‌رفتند. ساعت از وقتِ قرار گذشت. نیامد. نگران، کلافه، عصبی‌ شدم. شاخه‌گلی که دستم بود سَرْ خَم کرده داشت می‌پژمرد.
طاقتم طاق شد. از جام بلند شدم ناراحتیم را خالی کردم سرِ کلاغ‌ها.
گل را هم انداختم زمین، پاسارَش کردم. گَند زدم بهش. گل‌برگ‌هاش کَنده، پخش، لهیده شد. بعد، یقه‌ی پالتوم را دادم بالا، دست‌هام را کردم تو جیب‌هاش، راهم را کشیدم رفتم. نرسیده به درِ پارک، صِداش از پشتِ سر آمد.
صدای تندِ قدم‌هاش و صِدای نَفَس نَفَس‌هاش هم.

برنگشتم به‌ رووش. حتی برای دعوا، مُرافعه، قهر. از در خارج شدم. خیابان را به دو گذشتم. هنوز داشت پُشتم می‌آمد. صدا پاشنه‌ی چکمه‌هاش را می‌شنیدم. می‌دوید صِدام می‌کرد.
آن‌طرفِ خیابان، ایستادم جلو ماشین. هنوز پُشتَ‌م بِش بود. کلید انداختَ‌م در را باز کنم، بنشینم، بروم. برای همیشه. باز کرده نکرده، صدای بووق – ترمزی شدید و فریاد – ناله‌ای کوتاه ریخت تو گوش‌هام – تو جانم.
تندی برگشتم. دیدمش. پخشِ خیابان شده بود. به‌روو افتاده بود جلو ماشینی که بِش زده بود و راننده‌ش هم داشت توو سرِ خودش می‌زد. سرش خورده بود روو آسفالت، پُکیده بود و خون، راه کشیده بود می‌رفت سمتِ جوویِ کنارِ خیابان.
ترس‌خورده – هول دویدم طرفش. بالا سرش ایستادم.
مبهوت.
گیج.
مَنگ.
هاج و واج نِگاش کردم.
توو دستِچپش بسته‌ی کوچکی بود. کادو پیچ. محکم چسبیده بودش. نِگام رفت ماند روو آستینِ مانتوش که بالا شده، ساعتَ‌ش پیدا بود. چهار و پنج دقیقه. نگام برگشت ساعت خودم را سُکید.
چهار و چهل و پنج دقیقه!
گیج درب و داغان نگا ساعت راننده‌ی بخت برگشته کردم. عدلْ چهار و پنج دقیقه بود!! 

گاهی برای شنیدن تو دلم تنگ میشود ....
به جاده نگاه می کنم
و چشمانم پاییزی را به دنیا می بخشد
تو ....
مراقب می شوی
و من ....
به امتحان قلب تو دیر می رسم
 

شيشه ای می شکند...
يک نفر می پرسد...چرا شيشه شکست؟
مادر می گويد...شايد اين رفع بلاست.
يک نفر زمزمه کرد...باد سرد وحشی مثل يک کودک شيطان آمد.
شيشه ی پنجره را زود شکست

 

 

کاش امشب که دلم مثل آن شيشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد...
تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب ديدم...
هيچ کس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم می پرسم آيا ارزش قلب من از شيشه ی پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست اما، هيچ کس هيچ نگفت و نپرسيد چرا ؟

وقتی آخر یه قصه، غصه ی تلخ فراقه

خاطرات سبز و رنگی همشون یه مشت سرابه

یعنی اون روزای آبی بینمون فنا شد و رفت؟!

یعنی روزگار دلگیر کار ما رو ساخت و در رفت؟

یعنی باز موج جدایی ساحل عشق و خراب کرد؟!

دوباره جای ستاره آسمون رد شهاب کرد؟!

حالا آهوی فراری! بلبل همیشه ساکت!

بیا این قلب شکسته ،مال تو توشه ی راهت

یادته وقتی برات ترانه ی عشق و سرودم

به تو گفتم مثل روحی توی بند بند وجودم

من بت غرور بودم، یادته زدی شکستی

به فدای تار موهات گرچه راه عشق و بستی

قلب من پر از غمت بود ، قدر ماهی های یک رود

کاشکی که نمی شکستیش ، آخه اون جای خودت بود!

تو برام بدون همتا، تک گل باغ وجودم

من برات؟؟! یادته گفتی ، فرق نداشت بود ونبودم 

خانه دوست کجاست

نه من میدونم نه هیچ کس دیگه چون ما ادما فقط دنبال یه چیز میگردیم گذرون روزا چه جوری به هم دروغ بگیم سر هم کلاه بذاریم چجوری دل بشکنیمو دل بسوزونیم دوستی ها شده کلاه گذاشتن سر خودمونو دیگران اونوقت تا چشممون به کسی می افته همه دم از صداقت میزنمو برای ابراز همون صداقت از بعد سلام احوال پرسی میزنیم به بیراهه ی دروغ شروع میکنیم به رفتن تا اونجایی که یا به اهدافمون برسیم یا تشت رسواییمون چنان از بالای بام بخورو پس کلمون که تا یه سال دور خودمون بچزخیم

امید وارم هیچ وقت هیچ دوستی به دوستش دروغ نگه شر هم دیگه کلاه نذارن مگر کلاه پشمی اونم از روی محبت

همیشه شاد باشینو خندون

رو به تو سجده مي كنم دري به كعبه باز نيست

بس كه طواف كردمت مرا به حج نياز نيست

به هر طرف نظر كنم نماز من نماز نيست

مرا به بند مي كشي از اين رهاترم كني

زخم نمي زني به من كه مبتلاترم كني

از همه توبه مي كنم بلكه تو باورم كني

قلب من از صداي تو چه عاشقانه كوك شد

تمام پرسه هاي من كنار تو سلوك شد

عذاب مي كشم ولي عذاب من گناه نيست

وقتي شكنجه گر تويي شكنجه اشتباه نيست

قلب من از صداي تو چه عاشقانه كوك شد

تمام پرسه هاي من كنار تو سلوك شد

عذاب مي كشم ولي عذاب من گناه نيست

وقتي شكنجه گر تويي شكنجه اشتباه نيست

ای دل ساده به کجا رسیدی

                  این همه صحرا به قفس پریدی

بی کسی ات بود از ان چه کس

                  که این چنین تنها شده ای

تو همان بهاری هستی

                که چون عاشق شدی زرد شده ای

ای دل

پاییز همان بهاریست که عاشق شده است

گاه یک لبخند انقدر عمیق میشود که گریه می کنیم
گاه یک نغمه انقدر دست نیافتنی میشود که با ان زندگی می کنیم
گاه یک نگاه انچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند
گاه یک عشق انقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم
 

باید کسی باشد
که هروقت بار تنهاییت سنگین شد
هر وقت کمر کلماتت شکست
هر وقت واژه هایت لال شدند
بیاید بنشیند مقابل چشم هایت
و تو زل بزنی به خودت
که جاری شده ای میان چشم هایش
باید کسی باشد
که هر وقت بار دلتنگی ات سنگین شد
هر وقت طاقت سکوتت تمام شد
هر وقت کم آوردی بیاید بنشیند کنارت
و تو سرت را بگذاری روی شانه اش
و تمام خودت را به او تکیه دهی
باید کسی باشد
که هر وقت بار خستگی هایت سنگین شد
هر وقت سهمت از بغض بیشتر از توانت شد
بیاید آغوش باز کند و پناهت شود
و تو یک جا تمام تنهایی ات را
تمام دلتنگیت را
تمام سکوتت را
تمام خستگی هایت را
و تمام بغضت را
میان هُرم نفس هایش
نفس بکشی
بایـــــــد
کسی
باشـــد