نگاهت را ندیده بود ، فــــروغ ...

وگرنه می سُرود ؛

تنها <نگـــاه> است که می ماند ...!

بـه چـشـمـهـایـت بگــو . . .

نـگـاهـم نـڪـنـنـد ...

بـگـو وقـتـے خـیـره ات مـے شـوم

سرشـان بـه ڪـار خـودشـان بـاشـد . . . !

نـه ڪـه فـڪـر ڪـنـے خـجـالـت مـے ڪـشـم هـا . . .

نـه... !

حـواسـم نـیـسـت . . .

عـاشـقـت مـی شـوم

مــــــن اینجام!

جایی که وقت رفتنت ایســــتاده بودی

و مـــــرا نگاه میکردی

آمـــــده ام اینجا تا ببینــــم

از اینجا چه گــــونه بودم که اشــــکهایم را ندیدی . .